Πρώτη φορά που κρατάτε αυτή την εφημερίδα στα χέρια σας-και ελπίζουμε όχι και τελευταία-, παρ' όλα αυτά θα ξεκινήσω με ένα άρθρο μελαγχολικό ίσως ή απλά απόλυτα ρεαλιστικό.
''Υπάρχω'' και ''ζω'', δύο λέξεις που συχνά χρησιμοποιούμε ως έφηβοι, όμως δεν ξέρουμε ακόμα αν τελικά απλά υπάρχουμε ή ζούμε ουσιαστικά... Και γιατί; Διότι δεν μας αφήνουν να το ανακαλύψουμε... Θεωρητικά θα έπρεπε να απολαμβάνουμε σε βάθος όλες τις χαρές, ουσιαστικές και μη, που μας προσφέρει αυτή η δύσκολη αλλά και πιο όμορφη ταυτόχρονα περίοδος της ζωής μας... Στην πράξη, όμως, τρέχουμε όλη μέρα στα φροντιστήρια, διαβάζουμε με τις ώρες, μας καταδυναστεύει το άγχος...Το άγχος που οι μεγαλύτεροι, οι γονείς, οι καθηγητές μάς μεταφέρουν. Όλοι μας βλέπουν κατά κάποιο τρόπο ως μέσο για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, να ζήσουν αυτά που οι ίδιοι για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να κάνουν και να βιώσουν... Όχι γιατί το θέλουν. Όχι γιατί μας αγαπούν με ιδιοτέλεια.Απλά γιατί τα στερεότυπα, τα μυνήματα που μεταφέρει η κοινωνία, τους επηρεάζουν πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε...
Εμείς όμως τι θα διαλέξουμε; Μια ζωή δική μας όπως αρέσει σε εμάς ή μια ζωή όχι δική μας, μια ζωή όπως αρέσει στους άλλους; Θα ακολουθήσουμε την καρδιά μας και τα όνειρά μας ή θα τα προδώσουμε; Η ζωή μας μας ανήκει... Γι' αυτό αποκλειστικά δική μας η απόφαση!!! Είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ για πάντα!!! Λοιπόν... Θα υπάρχουμε ή θα ζούμε;;;...
2 σχόλια:
Aγαπητέ/ή μου,
Υπάρχουμε και ζούμε γιατί διαβεβαιώνουμε την ύπαρξη και λόγο ύπαρξής μας μέσα από τους άλλους. Φαντάσου να μην υπήρχε κανείς άλλος γύρω σου... φαντάσου να ήσουν μόνος/μόνη... δεν υπάρχει ύπαρξη, δεν υπάρχει η έννοια της ζωής.
Σωστά το θέτεις ... πολύ σωστά... σκέψου όμως τα παρακάτω :
Ξεκινάς να λές οτι θέλεις να ανακαλύψεις τον εαυτό σου... μαγικό... αυτή είναι η ουσία, η πεμπτουσία της ζωής...
Το να ζείς ξέροντας τον εαυτό σου, έχοντας αγαπήσει τον εαυτό σου, έχοντας αναγνωρίσει τον αυτό σου στους "καθρέπτες" γύρω σου.
Με την πάροδο των ετών λόγω πολλών πραγόντων που δεν θα αναφέρουμε σε αυτό το στάδιο, οι "καθρέπτες" γύρω σου θαμπώνουν...σκονίζονται... χάνουν την "υγιή" τους κατάσταση... παύουν να αντανακλούν... και χάνεται ο δεσμός ... χάνεται η επικοινωνία μας με τους γύρω μας.
Είσαι ακόμα σε ηληκία που ξέρεις τι θέλεις... βλέπεις μέσα σου και έχεις τα θέλω σου και τη δύναμη να "ζείς" και οχι να "φυτοζωείς".
Παλαιότερα στη χώρα μας, σ'αυτήν την προικισμένη χώρα υπήρχε το Θέατρο... υπήρχε τουλάχιστον ένα μέσο, ένας καθρέπτης οπου οι θεατές "αναγνώριζαν" ο καθένας τα δικά του χαρακτηριστικά και ταυτότητα, συν πάσχοντας με του ήρωες, κοιτάζοντας μέσα από τα φίλτρα του θεατρικού δρόμενου και μετά την "κάθαρση" στο τέλος του έργου έβγαιναν καθαρότεροι... έχοντας "ξεσκονίσει" λίγο τους εαυτούς τους έτσι ώστε να μην χάνουν την ιδιότητα του "καθρέφτη".
Έχετε τεράστια δύναμη μέσα σας γιατί είστε "καθαροί" , γιατί είστε κοντά στη φύση του να είσαι άνθρωπος...
Ξεσκόνησε κάποιους γύρω σου, φύσηξέ τους, θύμησέ τους που βρίσκονται... έχουν απομακρυνθεί ... έχουν χάσει την βασική ιδιότητά τους ¨το να υπάρχουν γιατί ζουν και να ζουν γιατί υπάρχουν.
Δες βαθυά μέσα σου και μετά δείξε και στους γύρω σου πως είσαι...
Συγχαρητήρια για τους προβληματισμούς σου... εσύ ξέρεις τις λύσεις καλύτερα γιατί θυμάσαι ακόμα ποιός είσαι και πως θα έπρεπε ο κόσμος γύρω σου να είναι...
Άκου τη φωνή σου και κάνε και τους άλλους να την ακούσουν...
Τα παιδιά δεν λένε ποτέ ψέματα γιατί δεν ξέρουν να το πουν ...
Σε ευχαριστώ που με ανάγκασες να ξεσκονίσω και εγώ λίγο τον δικό μου προσωπικό χώρο...
Να είσαι καλά!
Τριανταφυλλοπούλου Μαίρη
ΕΛΕΝΗ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ,ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΕΧΩ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ .ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΥΝ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΑΣ.
Δημοσίευση σχολίου