Η ώρα έχει περάσει και είναι η στιγμή να γράψω το τελευταίο μου άρθρο στην εφημερίδα αυτή…
Μετά από πολύ δουλειά και ενασχόληση με την εφημερίδα τους τελευταίους μήνες, η έμπνευση μάλλον έπεσε για ύπνο πρίν από μένα σήμερα, και έτσι, ακόμα αναζητώ το θέμα για το οποίο θα γράψω. Έτσι, απογοητευμένος που δεν μπόρεσα να βρω αυτό που αναζητούσα, άνοιξα το ίντερνετ και έκανα μια βόλτα απ’ το πολυσυζητημένο Facebook.
Στην αρχική μου σελίδα αντικρίζω δεκάδες μηνύματα και ενημερώσεις, οι οποίες με πληροφορούν για το ποιος τα έφτιαξε με ποιον ή ποια, για το τι είπε η Μαρία με τον Θανάση, για το πόσο μόνος νοιώθει ο Κώστας, και πολλά άλλα. Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα σε αυτές τις κουραστικές «ενημερώσεις», ένα βίντεο από ένα τραγούδι του συμπατριώτη μας Κώστα Αντύπα μου δίνει την δύναμη να συνεχίσω να αναζητώ κάτι ενδιαφέρον μεταξύ άχρηστων πληροφοριών… Ενώ το «Λεωφορείο της στιγμής» του Κώστα συνεχίζει να ακούγεται από τα ηχεία μου, κάτω από ένα (ανάμεσα σε χιλιάδες) γκρούπ, που παραπονιέται για τους νέους όρους λειτουργίας του Facebook, ανακαλύπτω τις φωτογραφίες που ανέβασε η Δανάη, φωτογραφίες από ιστορίες καθημερινής τρέλας στα διαλλείματα, στο σχολείο. Δεκάδες σχόλια κάτω από αυτές και πολλές άλλες φωτογραφίες. Νέοι και μεγαλύτεροι που ξεπροβάλλουν τα χαρίσματά τους μπροστά στον φωτογραφικό φακό, περιμένοντας σχόλια από υπόλοιπους, ακόμα και αγνώστους. Πονεμένοι εργένηδες που ψάχνουν σύντροφο, και απ’ την άλλη όμορφες κοπέλες να ξεντύνονται για να κερδίσουν τον θαυμασμό των στερημένων και αποξενωμένων εφήβων…
Έφηβοι που ξεχνούν τι σημαίνει διασκέδαση, παρέα, αστείο και ψάχνουν να βρούν το χαμένο «εγώ» τους μεσα από χιλιάδες ανούσια τέστ που ο καθένας αργόσχολος δημιούργησε!! Μαθητές και εργαζόμενοι παρατάνε τις ασχολίες τους για να πάρουν λίγη απ’ την «δόση» τους, να μπούν εκεί μέσα και να νοιώσουν ολοκληρωμένοι. Άνθρωποι που τα βασικότερα ανθρώπινα συναισθήματα, όπως τον έρωτα, την αγάπη, τη χαρά, τη στεναχώρια, τα βιώνουν χαϊδεύοντας ή χτυπώντας με μανία την φωτεινή- «μαγική» οθόνη. Μια κοινωνία αποχαυνωμένη και εθισμένη.
Καθώς το τραγούδι τελειώνει και η φωνή του Κώστα σιγοσβήνει, εγώ, κλείνω τον υπολογιστή μου και υπόσχομαι στον εαυτό μου, αύριο, να περάσω καλά με τα άτομα που αγαπώ, ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι: ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ FACEBOOK?
2 σχόλια:
ΕΛΑ ΝΤΕ?
...από τα καλύτερα άρθρα.... Έπρεπε καποιος να τα πει επιτέλους. 'Εχει καταντησει αηδιαστικη η κατάσταση... Μολις γνωρίσεις καποιον\α η πρωτη ερώτηση είναι ''Εχεις facebook?'' .
Δεν αντεχω τις απρόσωπες σχεσεις μέσα στις οποίες εμεις οι ίδιοι εχουμε βάλει τον εαυτό μας και δεν κάνουμε κατι για να αλλάξουμε την κατάσταση.
Και εγώ εχω facebook. Το θέμα ειναι ομως να κάνεις χρήση και όχι κατάχρηση.
Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς έχω δει και ώραια πράγματα στο facebook, ομάδες που υποστηριζουν καλλιτέχνες της πόλης κ.α... Άλλα τι μας χρειαζεται τελικά? ειναι η μεγάλη ερώτηση.... Όποιος ξέρει να μου πει και εμενα...
Άυτες ήταν οι σκορπιες σκεψεις μου επί το θέμα...έχω πολλά να πω ακομα αλλά ας όψεται η΄περασμενη ώρα. Κυρίες και κύριοι καληνυχτα σας!
Δημοσίευση σχολίου