Βασίλης Παπακωνσταντίνου

- ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΙΔΕΑ , ΜΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ -

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1950 (21 Ιουνίου θα ‘τανε) σε ένα χωριό της Αρκαδίας που το λέγανε Βάστα, γεννήθηκε ένα μωράκι που αργότερα το ονόμασαν Βασίλη και έμελλε να γίνει το ίνδαλμα για πολλούς Έλληνες. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε εκεί και μερικές εμπειρίες του τις έκανε τραγούδι. Στα δώδεκά του χρόνια πήρε την πρώτη του κιθάρα. Το πρώτο του συγκρότημα το ονόμασε “crosswords” και τραγουδούσαν σε Ιταλικό στίχο σε διάφορα clubs. H εφηβεία του σημαδεύτηκε από το μουσικό και κοινωνικό ρεύμα της δεκαετίας του ’60. Μίκης Θεοδωράκης, ροκ της αμφισβήτησης, παγκόσμια φιλειρηνικά και απελευθερωτικά κινήματα, και μια Ελλάδα που προσπαθούσε βιαστικά να κλείσει πληγές και να αρχίσει να ελπίζει. Η Αριστερά επεδίωκε να στεγάσει και να δώσει προοπτική στις διάσπαρτες απογοητεύσεις μέσα από μια κουλτούρα ευαισθησίας και διεκδίκησης. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου την ακολούθησε χωρίς ποτέ να ενταχτεί σε κάποιο από τα κόμματά της. Άρχισε να τραγουδάει έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Το 1973 πήγε στη Γερμανία όπου συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα, τραγουδώντας παράλληλα σε πολλά στέκια Ελλήνων φοιτητών και ομογενών.
Η πρώτη του σημαντική γνωριμία έγινε το καλοκαίρι του 1974, συναντώντας, στο Παρίσι, τον Μίκη Θεοδωράκη. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα, τραγούδησε σε μπουάτ και ηχογράφησε ένα δίσκο 45 στροφών. Τότε είναι που συμμετέχει στην ηχογράφηση του δίσκου «Τα τραγούδια του δρόμου», του Μάνου Λοίζου, ένας συνθέτης που τον σημάδεψε και τα τραγούδια του οποίου σημαδεύτηκαν από τον Βασίλη. Το 1975 ηχογράφησε «Τα αγροτικά» του Θωμά Μπακαλάκου. Το 1976 συνεργάστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία με τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Της εξορίας». Το 1978 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Βασίλης Παπακωνσταντίνου» και στο τέλος της ίδιας χρονιάς, επιλέχτηκε από τον ίδιο το Θεοδωράκη για την παγκόσμια περιοδεία του!!!
Από το 1980, αρχίζει να εκδηλώνει τις επιρροές του από τη διεθνή ροκ σκηνή. Ερμηνεύει τραγούδια με ήχο σαφώς πιο ηλεκτρικό και στίχο πιο αιχμηρό και πιο παρεμβατικό. Οι δυο πρώτοι του δίσκοι την εποχή αυτή ήταν οι «Αρμενία»(1981) και «Φοβάμαι»(1982). Γνωρίστηκε με τον Νικόλα Άσιμο ο οποίος τον επηρέασε αρκετά με την ιδιότυπη προσωπικότητά του, μετά τον Λοίζο. Το 1984 κυκλοφορεί η «Διαίρεση» και το 1987 τα «Χαιρετίσματα», δίσκοι σταθμοί στην πορεία του. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αρχίζει να εδραιώνεται ως ένας κατ’ εξοχήν ‘συναυλιακός’ καλλιτέχνης. Είναι γεγονός πως για πρώτη φορά μετά τις συναυλίες της μεταπολίτευσης ολόκληρα στάδια γεμίζουν ξανά! Τον Απρίλιο του 1985, 16.000 θεατές συγκεντρώνονται στην πρώτη του μεγάλη προσωπική συναυλία, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!!! Από τότε, οι συναυλίες του αποτελούν γεγονότα-σημεία αναφοράς για την ελληνική μουσική!
Μερικοί ακόμη δίσκοι του από εκείνη την εποχή και μετά: «Όλα από χέρι καμένα»(1988), «Χορεύω»(1989), «Χρόνια πολλά»(1991), «Σφεντόνα»(1992), «Δε σηκώνει»(1994), «Να με φωνάξεις»(1999), «Θάλασσα στη σκάλα»(1999), «Χαμένες αγάπες»(2000), «Φρέσκο χιόνι»(2004), «Μετωπική»(2007), «Βατόμουρα»(2008).
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, συμπληρώνοντας πάνω από τριάντα χρόνια στη δισκογραφία, έχει αποκτήσει σίγουρα το ‘σημάδι’ του μεγάλου ερμηνευτή, που ενώνει τρεις γενιές φίλων του δημιουργώντας πάντα έναν ισχυρό πυρήνα ακροατών που αποτελείται κυρίως από ‘μελετημένους’ εφήβους, αλλά και ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Ο λόγος του μετράει. Το τραγούδι του μετράει. Μετράει το μπόι μας και τα κουράγια μας για να μην χαλαρώνουμε. Μετατρέπει τις «ήττες» μας σε τραγούδι. Ακόμη κι αν δεν νικήσουμε, τουλάχιστον να το τραγουδήσουμε…
Επίσης, διαβάζει και «Μαύρη Κιμωλία»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ελένη Ανδρέου