Ζωή που σκοτώνει... - Τεύχος 2ο

Αυτοκτονία μία λέξη που συγκλονίζει, ένα φαινόμενο που ανθίζει στη σημερινή ζωή. Ρίγος μας διαπερνά και φόβος είναι το μοναδικό συναίσθημα που μας διακατέχει όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αυτοκτονία ενός νέου ατόμου.Αυτόματα μας δημιουργήτε ένα ερώτημα. Γιατί; Γιατί άραγε ένα ποσοστό των νέων να επιθυμεί ένα τέτοιο άδοξο τέλος;Ή ακόμη γιατί πολλοί νέοι να οδηγούνται απλώς και μόνο σε αυτή τη σκέψη; Στη σύγχρονη εποχή οι νέοι κηδεύουν τα όνειρά τους...Μέσα στη πίεση που δέχονται από μία άδικη κοινωνία, μέσα στο άγχος που τους συνοδεύει σε όλες τους τις ασχολίες θολώνουν, απογοητεύονται.Παραιτούνται από τη ζωή... Αισθάνονται ότι δε μπορούν να αντέξουν μία τόσο σκληρή, <<σάπια>> πραγματικότητα στην οποία για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις κυριολεκτικά αναίσθητος και αδίαφορος, θα πρέπει να θυσιάσεις την ευτυχία των άλλων για να εξασφαλίσεις τη δική σου. Μεγάλο σε αυτό το σημείο είναι το μερίδιο ευθύνης του σχολείου. Το ελληνικό σχολείο αδυνατεί να δημιουργήσει ανθρώπους γεμάτο ζωντάνια, ενέργεια, αισιοδοξία. Απογοητεύει τους νέους καθημερινά. Δεν τους κάνει να ονειρεύονται... Δεν τους μαθαίνει με ποιο τρόπο πρέπει  να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Αντίθετα τους καταπιέζει, τους <<σαμποτάρει>>, τους κατακρίνει, τους τοποθετεί σε καλούπια, τους απομακρύνει από τις επιθυμίες τους και το νόημα της ζωής. Το ελληνικό σχολείο είναι αυτό που παρουσιάζει ο <<Τοίχος>> (Τhe Wall) του συγκροτήματος Pink Floyd. Τα παιδιά προχωρούν ομοιόμορφα το ένα μετά το άλλο μέχρι να πάρουν την αναγκαία δόση γνώσης και να μετασχηματιστούν σε <<τούβλα>> που θα προστεθούν στον ήδη υπάρχοντα τοίχο. Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι χωρίς όνειρα είναι αδύνατο να ζήσεις.Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, όσο ακραίο και αν ακούγεται, η λέξη αυτοκτονία θα ακούγεται τόσο συχνά που δε θα μας δημιουργεί πλέον καμιά αίσθηση. Η ζωή είναι δώρο... Θέλουμε να μας βοηθήσετε να το μάθουμε. Γεμίστε μας ελπίδα και αισιοδοξία, δώστε μας αξία... Μόνο αυτό έχει σημασία για εμάς πλέον...

Ελένη Γεωργίου