Η εκδίκηση των ονείρων...- Τεύχος 2ο

Καθόμουν τις προάλλες και συζητούσα με έναν συμμαθητή μου σε κάποιο κενό. Ανοίξαμε πολλά θέματα… Όταν η συζήτηση στράφηκε στην καθημερινότητα μας αλλά και τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας, γύρισε και μου είπε: Ζούμε στον καιρό της μεγάλης απογοήτευσης και βαδίζουμε στην οδό της βαριάς απελπισίας. Τίποτα δε μας πάει καλά και τίποτε δεν περιμένουμε καλύτερο. Τρέχουμε όλη τη μέρα από το σπίτι στο σχολείο κι από εκεί στο φροντιστήριο. Ακόμα και τα σαββατοκύριακα γράφουμε διαγωνίσματα! Ο ελεύθερος χρόνος, λιγοστός και χαμένος. Οι γονείς μας με δυσκολία τα βγάζουν πέρα με τόσα έξοδα. Το μέλλον μας είναι αβέβαιο.. Ακόμα και να περάσουμε στη σχολή που θέλουμε, ποιος μας εγγυάται ότι θα ζήσουμε σαν άνθρωποι;;;
Σκοτάδι παντού και αχτίδα φωτός από πουθενά. Κοιμισμένοι και στον ξύπνιο μας, βλέπουμε τα όνειρά μας να γίνονται ατέλειωτοι και τρομεροί εφιάλτες. Είμαστε νέοι άνθρωποι με όρεξη για τη ζωή, αλλά χωρίς ενέργεια, που σιχαινόμαστε το μέλλον. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Πάψαμε να ελπίζουμε και σταματήσαμε να προσπαθούμε. Σηκώσαμε τα χέρια ψηλά και παραδοθήκαμε αμαχητί.
Σκέφτηκα πολύ τι θα του απαντήσω. Ήξερα ότι δεν τον ακουμπάνε τα λόγια παρηγοριάς, καταλάβαινα πως δε θα τον συνεφέρνουν οι «ενέσεις» αισιοδοξίας. Κοίταξε, του είπα, τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Είσαι μόλις 17 χρονών παλικάρι, αλλά στο νου γέρασες -η μάλλον σε γέρασαν-πολύ πριν από την ώρα σου. Δες και τα μάτια του μικρού σου αδερφού. Αν εσύ ζεις σήμερα σε αυτές τις συνθήκες, φαντάσου τι επιφυλάσσεται στο αδερφάκι σου… Και σκέψου: Το αν θα ζήσεις εσύ –και πολύ περισσότερο ο αδερφός σου- καλύτερα, ή όχι, εξαρτάται από σένα. Έχεις, λοιπόν, την υποχρέωση να βγεις από το λήθαργο. Να σηκωθείς όρθιος και να κοιτάξεις μπροστά. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου και να εμπιστευτείς τη συλλογική δύναμη των ανθρώπων που βρίσκονται στη δική σου θέση.
Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, θα δεις και στο σκοτάδι. Κοίτα και άκου: Εκείνον τον καχεκτικό εργάτη, που «βγάζει γλώσσα» στο αφεντικό και του λέει «εγώ θα κάνω απεργία κι ας με απολύσεις». Τον ξερακιανό αγρότη, που λέει στον κερδοσκόπο έμπορο «δε σου πουλάω όσο όσο τη σοδειά μου κι ας πεινάω κι εγώ και τα παιδιά μου». Τον χρονοφορτωμένο γέροντα, που διαδηλώνει στο δρόμο και φωνάζει «κερατάδες, δε θα με ξεκάνετε εσείς πριν την ώρα μου». Τον «τσαμπουκά» συμμαθητή σου, που «τη λέει» προς όλους τους υπεύθυνους «θα αγωνιστώ για το σχολείο και τη ζωή που μου αξίζει, γιατί δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση»…
Σήμερα, ναι, οι «ήρωες» είναι λίγοι και βαδίζουν αργά, στα σκοτεινά. Αύριο, όμως, θα γίνουν πολλοί και θα μετατραπούν σε ένα ορμητικό ποτάμι που θα τους «πνίξει». Είναι ώρα να συνταχθείς και να συμπορευτείς με τους «ήρωες» και θα βρεις τη δύναμη να ξεφύγεις από τον «ιστό της αράχνης», που σε τράβηξε η απογοήτευση και σ' έμπλεξε η απελπισία. Ναι, ο ορίζοντας κλείνει πολύ μακριά κι ο ουρανός παραμένει σκοτεινός. Αλλά, να το ξέρεις, «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή»...

Βασίλης Μπάκος