Κάτι γίνεται εδώ...

Κάθε πρωί ξυπνάμε και σκεφτόμαστε: ‘Σήμερα έχω να κάνω αυτό, να πάω εκεί, να συναντήσω εκείνον, να, να, να’. Ξεχνάμε, όμως, κάτι… Ξεχνάμε ότι πρέπει να ζήσουμε κιόλας!(;)

Καθημερινά σκορπίζουμε απίστευτη ενέργεια σε δραστηριότητες, υποχρεωτικές ή μη, χωρίς να κάνουμε πράγματα που πραγματικά μας εκφράζουν, μας κάνουν να αισθανόμαστε πολύ όμορφα και μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε. Έχουμε συμβιβαστεί με καταστάσεις, πρόσωπα και αισθήματα που δε μας γεμίζουν… Κι όμως, επιμένουμε να υποτασσόμαστε σ’ αυτά! Λογικό, βέβαια, αφού δεν έχουμε χρόνο ούτε να σκεφτούμε, ούτε να κρίνουμε…

Κάποιες φορές, ωστόσο, σαν αναλαμπή, τα βάζουμε με τη μοίρα μας, με τους γείτονες, τα αδέσποτα, το δήμαρχο, τις λακκούβες γιατί πιστεύουμε πως αυτά φταίνε για την όχι και τόσο καλή μας διάθεση, την κούραση που νιώθουμε ακόμα κι όταν δεν κάνουμε κάτι, την απογοήτευση και την απόγνωση για όλα. Κι εδώ εντοπίζεται το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε κάθε μέρα! Δεν φταίνε οι άλλοι για ό, τι μας συμβαίνει. Εμείς φταίμε!!! Εμείς που νομίζουμε πως όλα γύρω μας ανήκουν στη ζωή μας, πως όλα γύρω μας είναι η ζωή μας… Λίγα πράγματα πρέπει να ανήκουν στη ζωή μας και ακόμα λιγότερα να είναι η ζωή μας… Κι αυτά μόνο εμείς μπορούμε να τα ξέρουμε… Αλλά το δραματικότερο όλων των λαθών είναι το ότι νομίζουμε πως η ζωή είναι δική μας από τη μέρα που γεννιόμαστε… Τη ζωή πρέπει να την κερδίσουμε για να μπορούμε να λέμε ότι μας ανήκει!!! Δύσκολο… Πολύ δύσκολο… Ότι αξίζει, όμως, είναι δύσκολο να το αποκτήσεις… Κι αν ακόμα την κερδίσουμε, πρέπει να μάθουμε να τη σεβόμαστε για να μας σεβαστεί κι αυτή!!!

Προσωπικά, πιστεύω πως κάποτε θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη της! Θέλει, όμως, μικρά και σταθερά βήματα. Το πρώτο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κλείσουμε το φως το βράδυ και παρ’ όλα αυτά να μην πέφτει σκοτάδι… Θα έχουμε, ήδη, πάρει με το μέρος μας τα αστέρια…!!!

Της Ελένης Ανδρέου