Ορίστε δεσποινίς μου… το παπαγαλάκι σας!

Καθόμαστε μια ωραία πρωία στο μπαλκόνι με τον πατέρα μου, λάτρη της ιστορίας και της γεωγραφίας που κάνει ερωτήσεις του τύπου : «Νομός Ευρυτανίας. Πρωτεύουσα ;» και αγναντεύαμε.
Όταν εκείνος άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει, αμέσως κατάλαβα ότι κοντοζύγωνε δύσκολη ώρα για μένα , από εκείνες τις ώρες που εύχεσαι να μην ήσουν σ’ αυτό το μέρος αυτή τη στιγμή, αλλά οπουδήποτε αλλού. Και ναι! Είχα δίκιο! Ήρθε τελικά η ερώτηση από τον πατέρα μου: «Ποιο βουνό είναι απέναντι;» Μούγκα εγώ… «Το δίπλα;»
«Μπαμπά το ξέρεις ότι σήμερα έγραψα 20 στην Ιστορία Γ’ Λυκείου στο διαγώνισμα που γράψαμε στο φροντιστήριο;» Δε φάνηκε να ενθουσιάζεται (κάτι ήξερε ο Χριστιανός) και μου λέει: «Για να δούμε τι ξέρεις… Πότε έγινε η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και τι προέβλεπε;» Έρχεται η απάντηση από μένα: «Μμμμ… Βρε μπαμπά μου να σου φέρω λίγο το βιβλίο να μου πεις πως αρχίζει;»
Εκεί ήταν που ο πατέρας μου ίσα που γλίτωσε το εγκεφαλικό. Και τότε κατάλαβα και εγώ την ασχετοσύνη μου. Είμαι μαθήτρια της Β’ Λυκείου Θεωρητικής κατεύθυνσης. Αφιερώνω γύρω στις τέσσερις και πολλές φορές και περισσότερες ώρες μελέτης στα μαθήματα της κατεύθυνσης. Άρχισα από φέτος να διαβάζω την Ιστορία της Γ’ Λυκείου γιατί δεν μπορώ την παπαγαλία. Αυτή την παράλογη απαίτηση να μην παραλείπουμε ούτε ένα κόμμα από το κακογραμμένο βιβλίο της Ιστορίας. Περνάω καθημερινά μια ψυχοφθόρα διαδικασία που με καταπονεί τόσο, ώστε χαλάει και η διάθεση μου. Και όλα αυτά γιατί; Για να γράψω 20 στις Πανελλήνιες και σε μερικούς μήνες να μην έχουν μείνει στο μυαλό μου ούτε οι στοιχειώδεις γνώσεις. Μέχρι και σήμερα μου αρέσει και αγαπάω να μαθαίνω για την Ιστορία του τόπου μου. Γιατί να με κάνουν να την μισήσω;
Εμείς τα παπαγαλάκια της Θεωρητικής κατεύθυνσης της γενιάς μου δε σωζόμαστε. Σκοπεύω να αγοράσω ένα παπαγαλάκι να μου μάθει και την τέχνη.
Κάντε κάτι για τους επόμενους τουλάχιστον! Δε με νοιάζει ποιος θα το κάνει και πώς! Κάντε όμως κάτι γρήγορα σας παρακαλώ, αλλιώς μεριμνήστε για την εισαγωγή πολυλογάδων παπαγάλων από την Κόστα Ρίκα… Θα χρειαστούν!

Δώρα Τζόλου