Πριν από μερικούς μήνες φωνάζαμε για τις αθλιότητες που δε σταματάει να μας <<σερβίρει>> η Ελλάδα σήμερα (μια χώρα στην οποία το κράτος κωφεύει). Φωνάζαμε για την τριτοκοσμική κατάσταση, στην οποία έχει φτάσει η χώρα. Φωνάζαμε για την ατιμωρισία που καθημερινά διαπιστώνεται. Όλοι ,όμως, κάνουμε καθημερινά παραβάσεις και μετά βρίσκουμε ένα φίλο, ένα συμμαθητή, ένα συνάδελφο, ένα γείτονα, κάποιον ανώτερο ίσως που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. .
Ακόμη και σήμερα,όμως, είμαι γεμάτη παράπονα, κι εγώ και οι φίλοι μου και οι συμμαθητές μου και τα αδέλφια μας και οι γονείς μας, αλλά δεν συνειδητοποιούμε την πιο απλή αρχή του σύμπαντος: δράση-αντίδραση. Ότι αν θέλεις να πάρεις, πρέπει να δώσεις. Ότι το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί είναι μεγάλο. Ότι ποτέ δεν είσαι μόνο θύμα. Και ότι οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αν ο καθένας αναπτύξει μια στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη, αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του αλλά μέλος ενός συνόλου, μόνο τότε υπάρχει ελπίδα να καταφέρουμε κάτι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Δεν θα πρέπει να περιμένουμε, θα πρέπει να αγωνιστούμε γιατί ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. ΜΑΖΙ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ!!
Αρντελιάν Αλίνα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου